Dzisiaj (18 lipca) Parlament Europejski głosował nad kandydaturą Ursuli von der Leyen na przewodniczącą Komisji Europejskiej. Do samego końca nie było pewności, czy Niemce uda się zebrać 360 głosów – czyli większość niezbędną do reelekcji. W PE ma ona bowiem wielu sojuszników, ale również wielu przeciwników. 

Ostatecznie jednak udało jej się zdobyć wymaganą większość. Jej kandydaturę poparło 401 europosłów, przeciwko było zaś 284. To więcej niż w 2019 r., kiedy za jej wyborem opowiedziało się 383 europosłów. 

Przed głosowaniem trzy grupy w Parlamencie Europejskim poinformowały, że zagłosują za ponownym wyborem Niemki na to stanowisko. Były to Europejska Partia Ludowa (EPL), której reprezentantką jest von der Leyen oraz Socjaldemokraci (S&D) oraz liberałowie z grupy Odnowić Europę (RE).

W sumie grupy te mają 401 głosów w PE, jednak w związku z tym, że głosowanie było tajne, pojawiły się obawy, że nie wszystkie delegacje wchodzące w skład tych grup poprą szefową KE. 

Wiadomo też, że jej kandydatury nie poparli europosłowie grupy Lewicy oraz europosłowie grup skrajnie prawicowych – Europy Suwerennych Państw i Patriotów dla Europy, podobnie jak część grupy Europejskich Konserwatystów i Reformatorów (EKR), w tym m.in. Prawo i Sprawiedliwość. 

Teraz niemiecka polityk rozpocznie prace nad skompletowaniem składu Komisji Europejskiej. Gdy proces ten się zakończy, w Parlamencie Europejskim odbędzie się ponowne głosowanie – tym razem za powołaniem całej Komisji Europejskiej. 

Kim jest Ursula von der Leyen?

Ursula von der Leyen urodziła się jako Ursula Gertrud Albrecht w 1958 w Ixelles, na przedmieściach Brukseli. Studiowała ekonomię na Uniwersytecie Georga Augusta w Getyndze, Westfalskim Uniwersytecie Wilhelma w Münsterze i London School of Economics. W 1987 roku ukończyła też medycynę na Hanowerskiej Akademii Medycznej. W zawodzie pracowała do 1992 roku. W 1992 uzyskała doktorat z medycyny.

Jej kariera polityczna rozpoczęła się w 2003 r., kiedy uzyskała mandat do Bundestagu z Dolnej Saksonii. Mandat ten utrzymywała zresztą przez 16 lat, aż do wyboru na przewodniczącą Komisji Europejskiej.

W latach 2003-2005 von der Leyen była ministrem ds. społecznych, kobiet, rodziny i zdrowia w rządzie Dolnej Saksonii. Następnie dołączyła do rządu federalnego, a konkretnie pierwszego rządu Angeli Merkel, i w latach 2005-2009 była ministrem ds. rodziny, osób starszych, kobiet i młodzieży.

Była jedynym ministrem, który znalazł się w składzie wszystkich rządów Merkel. W drugim rządzie, w latach 2009-2013 pełniła funkcję ministra pracy i spraw społecznych, a w trzecim i na początku czwartego – jako pierwsza kobieta na tym stanowisku – ministra obrony.

W 2019 r. jej kandydatura na przewodniczącą Komisji Europejskiej została wysunięta, kiedy przywódcy państw UE odrzucili głównego kandydata Europejskiej Partii Ludowej Manfreda Webera i nie mogli dojść do porozumienia w sprawie zaproponowanej zamiast tego przez Socjalistów kandydatury Fransa Timmermansa. Do nominacji Holendra na szefa KE nie chciał wówczas dopuścić m.in. rząd PiS, któremu ten jako unijny komisarz niejednokrotnie wytykał naruszenia praworządności.

Von der Leyen objęła funkcję szefowej KE po ustąpieniu z niej Luksemburczyka Jeana-Claude’a Junckera. Jest drugą Niemką w historii na czele Komisji Europejskiej, po Walterze Hallsteinie, który był pierwszym przewodniczącym tego gremium.

Oprócz swojego ojczystego języka niemieckiego Ursula von der Leyen płynnie mówi też po francusku i angielsku. Jej mężem jest niemiecki arystokrata, przedsiębiorca i lekarz Heiko von der Leyen, z którym ma siedmioro dzieci.



źródło: Euractiv