Zygmunt Rozewicz - wspomnienie - SERWIS INFORMACYJNY CIRE 24

W dniu 2 grudnia 2005 r. zmarł dr inż. Zygmunt Rozewicz. Zmarły był absolwentem Politechniki Śląskiej (1951). Był członkiem Akademii Inżynierskiej w Polsce, Członkiem Honorowym SEP, członkiem Polskiego Komitetu WEC, członkiem IEEE, PKEE, BCC. Zygmunt Rozewicz żył 78 lat.

W niedzielę 4 grudnia 2005 roku, na starym, kilkusetletnim cmentarzu żydowskim w Bytomiu pożegnaliśmy na zawsze naszego Kolegę, Przyjaciela i Współpracownika Redakcji Energetyki, Zygmunta Rozewicza. Był z nami od wielu lat, wspólnie tworzyliśmy oblicze naszego miesięcznika, dyskutowaliśmy, a czasem i spieraliśmy się o jego kształt i program.

Do ostatnich tygodni życia, już złożony ciężką, nieuleczalną chorobą interesował się sprawami czasopisma i telefonicznie przygotowywał listopadowe posiedzenie Rady Programowej.

Zmarły w dniu 2 grudnia po ciężkiej, choć niedługiej chorobie Zygmunt był jednym z najwybitniejszych elektryków i energetyków polskich, szeroko znanym w kraju i za granicą, zawsze mocno zaangażowanym w to, co robił. Czy było to podejmowanie i rozwiązywanie problemów elektrowni, systemu elektroenergetycznego, ekonomii pracy energetyki rozumianej jako całość sektora paliwowo-energetycznego, czy też sprawy Stowarzyszenia Elektryków Polskich, czy wreszcie współpraca z czasopismami SEP, w tym i z Energetyką.

W kontaktach z czasopismem był dla nas wszystkich i dla mnie osobiście wzorem pracowitości, rzetelności i odpowiedzialności, choć nie zawsze punktualności. Zawsze z dużą uwagą i wnikliwością czytał teksty recenzowanych artykułów, zgłaszając do nich uwagi mające nie tylko charakter merytoryczny ale i inspirujący, często krytyczny, ale nie złośliwy, a ich celem była zawsze życzliwa troska o wzbogacenie treści.

Podobnie było z tekstami, jakie sam przygotowywał i to z tymi na tematy techniczne jak i poświęconymi sprawom sepowskim, które były Mu szczególnie bliskie. Ogromnie dużo pracy poświęcał na prace związane z redagowaniem Biuletynu Energopomiaru, który ukazuje się na łamach Energetyki już 50 lat. Zygmunt Rozewicz był jego naczelnym redaktorem od października 2001 roku do listopada 2005 r.

Kilkanaście felietonów zamieszczonych w Energetyce zatytułowanych "Widziane ze Śląska", do napisania których udało mi się Go namówić, są także widocznym dowodem Jego głębokiej kultury umysłowej, wielkiej erudycjii zmysłu analitycznego.

Szczególnie ceniłem i podziwiałem ten sposób zachowania Zygmunta, który charakteryzował Go niezależnie od zajmowanej pozycji zawodowej i społecznej. Tak samo postępował wówczas, gdy piastował wysokie stanowiska, jak i w Swych ostatnich dniach, gdy zmagał się z chorobą i wielkim cierpieniem.

Być może na taką postawę wpłynęły przeżycia wczesnej młodości spędzonej na "nieludzkiej ziemi". Cztery lata, między trzynastym a siedemnastym rokiem życia, a więc w okresie kształtowania się charakteru młodego człowieka, spędził Zygmunt w tzw. specposiołku w Maryjskiej RSRR.

Do Polski wrócił w 1944 r. i kontynuował naukę w Gimnazjum i Liceum im. Hetmana Zamojskiego w Lublinie, gdzie w 1946 r. zdał egzamin maturalny.
W tym samym roku przyjechał na Śląsk i osiedlił się w Bytomiu, gdzie mieszkał do końca życia.

Pracę zawodową po ukończeniu studiów na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej rozpoczął w 1951 r. w Zakładzie Badań i Pomiarów Energopomiar, początkowo wykonując tam pracę dyplomową, później pracując kolejno w laboratorium, w grupach pomiarowych w różnych elektrowniach i stacjach energetycznych, pełniąc kolejno różne funkcje aż do funkcji kierownika Zakładu Elektrycznego i stanowiska docenta. W1974 r. także na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej, uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych. Promotorem rozprawy doktorskiej był semestralny kolega, profesor Władysław Paszek.

Po ogłoszeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 r. należał do tych, którzy czynnie zaprotestowali, w wyniku czego został zwolniony w sposób brutalny z pracy, bez prawa wstępu na teren Energopomiaru. W marcu 1982 r. podjął pracę w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Gospodarki Energetycznej w Rudzie Śląskiej.

Po przemianach 1989 roku wygrał konkurs na stanowisko dyrektora Zakładów Pomiarowo-Badawczych Energetyki Energopomiar, a po przekształceniu pod Jego kierownictwem firmy w spółkę z o.o. w 1991 roku objął stanowisko Prezesa Zarządu - Dyrektora Naczelnego. Pełnił je aż do przejścia w 1999 roku na emeryturę.

Na stałe związał się ze Stowarzyszeniem Elektryków Polskich. Wstąpił do niego w 1953 r. i przeszedł wszystkie szczeble działalności społecznej od przewodniczącego Oddziałowego Kolegium Sekcji Energetycznej, wiceprezesa i prezesa Oddziału Gliwickiego SEP, aż do członka Zarządu Głównego i jego Prezydium. Za swą działalność uzyskał najwyższą godność w Stowarzyszeniu, godność Członka Honorowego.

Zygmunt był energetykiem teoretykiem i praktykiem zarazem, o rozległych horyzontach i głębokiej wiedzy, bogatym doświadczeniu, gorącym zwolennikiem gospodarki rynkowej, rozumiejącym i czującym potrzeby głębokich i niehamowanych przemian w energetyce polskiej. Cechowała Go otwartość na zmiany, jakże rzadka wśród zwolenników branżowych lobby, a jednocześnie wrażliwość społeczna i wyczucie polityczne. Czyniło Go to wszystko wspaniałym partnerem w dyskusjach redakcyjnych, partnerem o niespożytej energii i sile ducha.

Cały zespół redakcyjny Energetyki boleśnie odczuł Jego odejście, mając pełną świadomość tego, jak bardzo będzie Go nam brakowało.